Inteligencja interpersonalna

Urodziliśmy się z pewnymi cechami charakteru i sposobami działania, innych nauczyliśmy się w obcowaniu z ludźmi. H. Gardner mówi, że posiadamy kilka rodzajów inteligencji i określenie oraz rozwijanie ich, często stanowi o sukcesie w dorosłym życiu. Kij jednakże ma dwa końce, pewnych rzeczy robić nie powinniśmy, bo się po prostu do nich nie nadajemy.

Powie ktoś „dla chcącego- nic trudnego” i będzie to prawda, tylko proces „nauki” potrwa dłużej, a w międzyczasie możemy zaszkodzić wielu ludziom i nie ma gwarancji, że dojdziemy do doskonałości.

W jakimkolwiek zawodzie (szczególnie- jeśli opiera się na zarządzaniu ludźmi) niezbędna jest inteligencja interpersonalna , czyli społeczna. Ten rodzaj inteligencji zawiera w sobie cechy wszystkich pozostałych typów. Nierozerwalnie wiąże się z inteligencją emocjonalną, na którą, oprócz umiejętności społecznych, składają się zdolność samokontroli, samokreacji i wglądu we własne emocje. Jej podstawa to zdolność rozumienia innych i empatia oraz zdolność do postrzegania cech różnicujących ludzi. Pozwala ona na bezbłędne wychwycenie zmian nastroju, motywacji, zachowania i intencji.

Osoby o tym typie inteligencji potrafią być doskonałymi słuchaczami i doradcami. Mają szerokie zainteresowania , a opinie krytyczne tylko dodatkowo motywują je do działania.

Ludzie  z dobrze rozwiniętą inteligencją interpersonalną są asertywni, komunikatywni, łatwo nawiązują i utrzymują kontakty społeczne, potrafią współpracować, mają zdolności przywódcze i umiejętności mediacyjne. Cechuje ich łatwość poznawania, rozumienia myśli, uczuć, poglądów i zachowań innych ludzi, są tolerancyjni.

Wydaje się więc, że ten rodzaj inteligencji jest niezbędny u każdego zarządzającego, bo bez niej po prostu nie jest on w stanie wielu rzeczy zrozumieć i spowodować, aby atmosfera pracy sprzyjała wydajności i osiąganiu sukcesów.

Wniosek: najlepiej robić to , w czym jesteśmy najlepsi, co przychodzi nam najłatwiej i co wyróżnia nas spośród innych.